ชาวนาอิสาน ชีวิต ความรัก การจากไปที่ยังคงอยู่

"จนกว่าความตายจะมาพรากจาก"
เคยได้ยินวลีนี้ในหนัง
มาพบกับตัวเองในชีวิตจริง

.
เรื่องคุณตาคุณยายนี่แหละ
พ่อแม่เอาผมมาฝากให้ท่านเลี้ยง
ตั้งแต่ ป.ไหน จำไม่ได้แล้ว
เพราะนานมากจริง ๆ

.
การเลี้ยงก็ไม่มีอะไรพิเศษ
ไปจากลูกชาวนาชาวบ้านคนอื่น
มีอะไรก็กินอย่างนั้น เลยทำให้
ภูมิต้านทานความยากจนสูง

.
ที่พูดถึงความรักของตายาย
พอดี วันก่อนได้ไปสวดมนต์ที่วัด
พระอาจารย์ท่านบูรณะวัด
จัดสัดส่วนที่เก็บอัฐิของคนที่ล่วงลับ
ท่านเลยพามาดู พร้อมถามว่า
"โยมพี่เอาสักช่องไหม?"

.
คนทั่วไป ฟังคงลมออกหู
แต่เราฟังแล้ว กลับคิดว่า
เออ ตายแล้ว เราจะไปอยู่ไหน
ใครจะทำศพ ใครจะจัดแจงเรื่องต่างๆให้ ฯลฯ
จึงบอกพระอาจารย์ท่านไปว่า

.
ผมตัวคนเดียว
เมื่อก่อนมีครอบครัวคิดว่า
จะทำเรื่องบริจาคดวงตา อวัยวะ
ให้กับสภากาชาด แต่ลูกเมียคงไม่ยอม
ปัจจุบัน ไม่มีลูกไม่มีเมีย
ก็คิดเรื่องบริจาคเหมือนเดิม
แต่พอโดนพระอาจารย์ถาม
จึงตอบไปว่าผมขอช่องนึงครับ
จากนี้ จะจัดแจงเรื่องของตนเอง
ให้เรียบร้อย ถึงเวลาจากไป
จะได้ไม่เป็นภาระของคนอื่น

.
เพราะอย่างตายาย ชาวนา 2 คน
ท่านแต่งงาน อยู่ด้วยกันมา
เกือบ 70-80 ปีเลยนะ
ตา เสียตอนอายุ 93 ปี
ยาย เสียตอนอายุ 95 ปี
ตอนตาเสีย ยายกินไม่ได้นอนไม่หลับ
อยู่เป็นปี คงเพราะอยู่ด้วยกันมานาน
อยู่ด้วยกัน จนลมหายใจสุดท้ายจริงๆ

.
ทุกอย่างหลังความตาย
ทั้งของตายาย มีลูกๆ ท่าน
จัดการให้เรียบร้อยทั้งหมด
เพราะแต่ละคน มีหน้าที่การงานดีทุกคน

.
ตา จบ ป.2
ยาย จบ ป.4
คนรุ่นนั้น จบสูงสุดเท่านี้
ได้เป็นครูทุกคน

.
แต่ท่านเลือกทำนา
ส่งลูก หลาน ให้มีชีวิตที่ดี
ได้รับการศึกษาที่ดีกว่าคนอื่น
ที่พูดถึงท่าน เพราะเดือนนี้
เป็นเดือนแห่งความรักตามความเชื่อ
ของศาสนาคริสต์(นักบุญบาเลนไทน์
หรือ Valentine)

.
บอกตรงๆอิจฉาความรักของท่านทั้งสอง
ตอนเป็นเด็ก เคยเห็นท่านทะเลาะกัน
เอาไม้ไล่ตีกัน(ยายไล่ตีตา เพราะกินเหล้าเมา)
เราเองนั่งหัวเราะชอบใจ เพราะไม่รู้ภาษา
วันนี้ที่มาเห็นท่านทั้งสอง
ได้อยู่ในวิมานแก้วด้วยกันแล้ว
รู้สึกอบอุ่น ดีใจกับความรักของท่าน
ที่สามารถรักกันได้ยืนยาว
จนสุดท้ายของชีวิตจริงๆ

.
พวกเราละครับ
มีความรัก ก็รักษา ถนอมไว้ให้ดี
สุข ทุกข์ แบ่งปัน สนับสนุนซึ่งกัน
อย่าทิ้งกันเมื่อเวลาเจอปัญหานะครับ

.
รักและอาลัย
คุณตาหวด-คุณยายสุนทร์ แก้วโพนงาม
บรรพบุรุษที่จะเป็นแบบอย่างให้เราตลอดไป